Չորս մոմ հանգիստ վառում էին և հալվում…Այնքան լուռ էր,որ կարելիէր լսել,թե ինչ էին նրանք խոսում:
Առաջին մոմը ասաց.
-Ես Հանգստությունն եմ:Ցավոք,մարդիկ ինձ չեն կարողանում պահել:Կարծում եմ,ինձ մնում է միայն հանգչել:
Այդ ասելով`առաջին մոմը հանգավ:
Երկրորդ մոմը ասաց.
-Ես Հավատն եմ : Ես էլ ոչ ոքի պետք չեմ:Մարդիկ նույնիսկ չեն ուզում իմ մասին լսել,այդ պատճառով ես ուզում եմ հանգչել:
Հազիվ այսքանը արտասանելով`հանգավ նաև երկրորդ մոմը:
Պտավորված առաջին երկու մոմից,սկսեց խոսել երրորդ մոմը.
-Ես Սերն եմ :Ես այլևս վառելու ուժ չունեմ:Մարդիկ ինձ չեն գնահատում:Նրանք չեն կարողանում ո'չ նվիրել ինձ,ո'չ ընդունել:
Եվ մոմը հանգավ…
Հանկարծ…սենյակ է մտնում մի երեխա:Տեսնելով երեք հանգած մոմերին,երեխան վախեցավ և ասաց.
-Ի՞նչ եք դուք անում,դուք պե'տք է վառեք,ախր ես վախենում եմ մթությունից…
Այս ասելով երեխան սկսեց լացել:
Անհանգստացած`երրորդ մոմը ասաց.
-Մի' վախեցիր և մի' լացիր:Մինչ ես վառում եմ,դեռ հնարավորություն կա,որ կվառեն նաև մնացած երեք մոմերը:Ես Հույսն եմ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий