Մի անգամ հայրիկը պատժեց իր երեքամյա աղջկան,որովհետև նա փչացրել էր թանկարժեք մատիտների մի ամբողջ տուփը:Նրանք փող չունեին,և այդ մատիտների փողը նրանց համար շատ կարևոր էր:
Չնայած դրան,առավոտյան,փոքրիկ աղջնակը հոր համար նվեր էր բերել:Նա ասաց.
-Սա քեզ համար է,հայրիկ:
Նա սկսեց փոշմանել,նրա համար,որ երեկ գոռացել էր աղջկա վրա:Բայց նորից բարկացավ,երբ հայտնաբերեց,որ տուփը դատարկ է:Նա դիմեց աղջկան.
-Փոքրիկս,դու չգիտես,որ երբ նվեր են տալիս տուփ,ապա դրա մեջ անպայման ինչ-որ բան պետք է լինի:
Փոքրիկը հուզված նայեց հորը և ասաց.
-Հայրիկ,այն դատարկ չէ.ես այն լցրել եմ իմ համբույրներով:Դրանք բոլորը քոնն են,հայրիկ:
Հայրիկը հաճելիորեն զարմացած էր:Նա ծնկի իջավ,քնքուշ գրկեց աղջկան և ներողություն խնդրեց:Այդ օրվանից հայրիկը պահում էր այդ անգին նվերը:Եթե նրա մոտ ինչ-որ բան չէր ստացվում,նա բացում էր տուփը,հիշում էր համբույրները և ամեն ինչ իր տեղն էր ընկնում:Եվ սա հաստատ առավել կարևոր էր նյութական բարիքներից և անիմաստ վեճերից:;
Արդյո՞ք մենք հաճախ չենք սկսել մտածել նյութականի մասին և մոռանալ իրար նվիրել Առավել Կարևորը`սեր,հոգատարություն,համբույրներ և ժպիտներ….
Комментариев нет:
Отправить комментарий